Τα Παιχνίδια ως Ψυχαγωγία και Κοινωνική Αλληλεπίδραση
Όταν υπάρχει μέτρο και κατανόηση, τα παιχνίδια μπορούν να είναι μέσο ψυχαγωγίας και κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Τα παιχνίδια μπορούν να είναι μέσο ψυχαγωγίας ή και κοινωνικής αλληλεπίδρασης, φυσικά όταν υπάρχει μέτρο σε όλο αυτό. Βλέπουμε πολλά παιδιά, όπως ήμουν κι εγώ, να μην έχουν άτομα στη γειτονιά τους να αλληλεπιδράσουν. Είναι κι αυτό κάτι. Μπορούν να αναπτύξουν ομαλά τον τρόπο σκέψης του παίκτη, όπως και να δουν μια όμορφη ιστορία να εξελίσσεται, πολύχρωμη και μη, καθώς το χρώμα στη ζωή μας είναι απαραίτητο για την ηρεμία μας.
Από την άλλη, η κοινωνική αλληλεπίδραση έρχεται όταν πρέπει να συνεργαστείς με τον συμπαίκτη σου, πρέπει να κατανοήσεις τους κανόνες και πώς δουλεύουν. Διότι έτσι θα προχωρήσεις πιο γρήγορα στο παιχνίδι. Αυτό το πράγμα δεν μπορούμε να το δούμε στην καθημερινότητά μας;
Ομαδικότητα στα Παιχνίδια και στον Εργασιακό Χώρο: Το Παράδειγμα του 'Bug'
Π.χ. Σε μια εργασία, η επιχείρηση δουλεύει με έναν τρόπο "άλφα", ενώ το προσωπικό πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτούς τους τρόπους εργασίας, ανεξάρτητα αν πριν δούλευε αλλού ή έκανε την ίδια δουλειά σε άλλη επιχείρηση. Όπως πρέπει να δούμε όταν υπάρχει ένα πρόβλημα στα παιχνίδια, το λεγόμενο bug (σφάλμα). Το αναφέρουμε και οι δημιουργοί του παιχνιδιού προσπαθούν να το φτιάξουν. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά κάνουν την προσπάθειά τους. Έτσι πρέπει να είναι και στην εργασία: βοηθάμε την εταιρεία να επιλύσει τα προβλήματά της, από μέσα.
Αλλά, αν το προσωπικό προσπαθεί αλλά ο εργοδότης δεν δίνει σημασία και νομίζει ότι όλα είναι καλά, για να αποφύγει τα οικονομικά επιπρόσθετα έξοδα, τότε είναι γελασμένος. Διότι θα παίζουν λίγοι παίκτες και αυτοί θα είναι απλά οι νοσταλγοί.
Το Πρόβλημα της Εργασιακής Αδιαφορίας: Αναγνώριση και Προσαρμογή
Μπορεί να είναι κάτι το οποίο να μην του δίνετε σημασία, αλλά το βλέπετε, αλλά δεν κάνετε και κάτι. Σαν μια πρόσφατη μου εργασία, που το προσωπικό πάσχιζε να είναι δυνατό και να φέρει εις πέρας την εργασία του, η διοίκηση δεν έδινε δεκάρα για το τι συνέβαινε και κοίταζε τους νέους υπαλλήλους στα δόντια. Δεν ξέρετε πραγματικά, αγαπητοί εργοδότες, αν είναι καλός ή κακός ένας υπάλληλος αν δεν περάσει λίγο χρονικό διάστημα μέσα στην εργασία σας. Θέλετε να παίξουν με τους κανόνες σας αναγκαστικά, αλλά η κοινωνία στο σύνολό της, που είστε και εσείς, δεν είναι οι κανόνες σας.
Κοιτάξτε λίγο ότι όταν παίζαμε μπάλα, αναγκαστικά ο καθένας είχε τη θέση του. Η διοίκηση ας πούμε ότι είναι ο προπονητής, αλλά οι παίκτες έχουν πολλές και διαφορετικές θέσεις, ακόμα και η αλλαγή. Όμως, το ποδόσφαιρο έχει κι αυτό τους κανόνες του. Όσο καταλαβαίνουμε τους κανόνες από μικροί που είμαστε, τόσο καλύτερα για όλους μας.
Φιλοσοφία των Κανόνων και της Συνεργασίας.
Εργασιακές Φιλοσοφίες: Από την Απασχόληση Εφ' όρου Ζωής στην Εκμετάλλευση
Η φιλοσοφία για την οποία πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι πρέπει να υπάρχει, μα είναι λανθασμένη, είναι η απασχόληση εφ' όρου ζωής (φιλοσοφία που την έχουν κάποιες χώρες στην Ασία). Αυτό είναι όμορφο, όταν υπάρχει συνεχής εξέλιξη στην εργασία στην οποία βρίσκεσαι. Αλλά αυτό είναι κάπως δύσκολο. Το αν αλλάζετε εργασίες ή να κοιτάτε να κάνετε αυτό που θέλετε είναι απολύτως φυσιολογικό και είναι μέσα στους κανόνες. Αυτό που δεν είναι, ξέρετε τι είναι;
Μια άλλη φιλοσοφία που επικρατεί είναι ότι θα πρέπει να γίνεις "χαλί να σε πατήσουν". Αυτό είναι τραγικό και δεν είναι μέσα στους κανόνες. Αυτό το δημιουργούν πάνω στο φιλότιμο. Μπορεί το φιλότιμο να υπάρχει μόνο σε εμάς που λένε κάποιοι, αλλά ο κάθε λαός έχει τη δική του έννοια για να το περιγράψει. Να πράττουμε το καλύτερο δυνατό για την ομάδα, μαζί σας, για την επιχείρηση, μαζί σας, αλλά μέχρι ένα σημείο και ένα όριο. Το σημείο το βάζει η εταιρία, και το όριο πρέπει να το βάζει ο εργαζόμενος μέσα από τους ήδη υπάρχοντες κανόνες.
Υγεία και Ψυχική Υγεία στον Χώρο Εργασίας: Προσωπικές Εμπειρίες και Όρια
Δεν καθόμαστε, παιδιά, να χαλάμε την αρμονία μας και τις επιχειρήσεις επειδή μπαίνουν χαζές ιδέες σε οποιονδήποτε. Παράδειγμα, εκεί που ήμουν, ενώ ήταν μια χαρά, ο υπεύθυνός μου διάλεξε να δουλεύει 12-15 ώρες, γιατί; Γιατί απλά δεν υπήρχαν άτομα. Τι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή; Αυτός ήταν μέσα στα νεύρα και το άγχος. Ξέρετε κάτι όμως; Η διοίκηση έλεγε ότι δεν συμβαίνει κάτι, ενώ το προσωπικό το πιο παλιό προσπαθούσε όσο περισσότερο γινόταν, ενώ κάποιοι πιο νέοι προσπαθούσαν να είναι πιο αποστασιοποιημένοι από όλους και από όλα. Και αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί όταν κρατάτε μεγάλες αποστάσεις, είστε αλλοπρόσαλλοι, σίγουρα κλίνετε περισσότερο προς την πάρτη σας και εκνευρίζεστε πιο εύκολα απ' όσο νομίζετε. Κάνε τη δουλειά σου και βοήθα αν το θέλει ο συνάδελφός σου. Εγώ πολλές φορές δεν ήθελα βοήθεια, γιατί είμαι ένας "μοναχικός λύκος". Δηλαδή, διαλέγω να είμαι μόνος μου κάπου γιατί αυτό εξυπηρετεί καλύτερα την εργασία μου. Πείτε ότι είναι η ΔΕΠΥ μου ή η Δυσλεξία μου, ίσως να είμαι και στο όριο του αυτιστικού (για το τελευταίο δεν ξέρω, αλλά ίσως να έχω, το κοιτάζω χαχα). Όταν όμως μου ζητούσαν βοήθεια, την έδινα.
Κοιτάξτε να δείτε, η υγεία και η ψυχική υγεία είναι το άλφα και το ωμέγα. Ωθείτε τους εργαζομένους σας στην υπερκόπωση ή στην ψυχολογική εξαθλίωση. Δεν γίνεται να μπορούμε να λέμε "όχι" αλλά διστάζουμε, γιατί; Γιατί ο καθένας στον χώρο εργασίας είναι για την πάρτη του. Φροντίστε τον εαυτό σας, γιατί αυτά τα σπασμένα ψυχολογικά θα βγουν στα παιδιά σας και άμεσα στην κοινωνία. Είναι όλα αλυσίδα.
Όταν τα παιχνίδια ξεπερνούν τα όρια: Θυμός, απογοήτευση και η ανάγκη για αυτοέλεγχο.
Διάλειμμα και Δικαιώματα: Η Αλυσίδα Ευθύνης από τον Εργοδότη στην Κοινωνία
Ξεκούραση ανύπαρκτη, διότι δεν καταλαβαίνουμε τους κανόνες.
Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν ακόμα και εκεί διαλείμματα. Δεν παίζει κανείς για 8 ώρες συνεχόμενα. Οπότε να σκεφτείτε ότι το διάλειμμα που δίνεται πολλές φορές δεν προσμετράται στο εργασιακό ωράριο, ναι;
Δηλαδή, ξεκινάμε 9:00 αλλά θα πρέπει να φύγω 17:30. Αυτά είναι μικροπρέπειες. Δεν κερδίζετε τίποτα, αγαπητοί εργοδότες. Καταπατάτε τους κανόνες, φτιάχνετε τους δικούς σας κανόνες. Παιδιά, κάποια πράγματα μπορεί να είναι εφήμερα, σκεφτείτε το καλά.
Εργασία και χαρά σε ένα περιβάλλον που χάνονται όλα για τα εγωιστικά μας παιχνίδια; Δύσκολο, λέω εγώ.
Αλλά όλα αυτά είναι σκέψεις από έναν φίλο που βρίσκεται μακριά.
Δημοσίευση σχολίου